مقایسه اثر درمانی سیپروفلوکساسین خوراکی با سفتریاکسون وریدی در درمان پیلونفریت حاد بدون عارضه

سابقه و هدف: پیلونفریت حاد، یکی از شایعترین عفونت های باکتریال در انسان می باشد که اکثرا با داروهای تزریقی تحت درمان قرار می گیرد. با توجه به هزینه بالای بستری بیماران جهت تجویز آنتی بیوتیک های وریدی، این مطالعه جهت مقایسه اثرات درمانی دو رژیم متداول وریدی و خوراکی، جهت بررسی امکان جایگزینی درمان وریدی با درمان خوراکی انجام شده است. مواد و روش ها: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی در 54 بیماری که با تشخیص پیلونفریت حاد بدون عارضه، از مردادماه 1380 تا مرداد 1381 در بیمارستان فاطمیه سمنان بستری شده اند انجام شد. بیماران تحت درمان تصادفی یکی از دو رژیم سیپروفلوکساسین خوراکی یا سفتریاکسون وریدی قرار گرفتند. بیست و چهار، چهل و هشت و هفتاد و دو ساعت پس از شروع درمان از نظر قطع یا ادامه تب و علائم بالینی معاینه شدند. از آزمون های کای اسکوئر و t در سطح معنی داری 5 درصد برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار سنی بیماران رژیم خوراکی 18.7±50.4 و بیماران با رژیم وریدی 22.4±53.2 سال بوده است که اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. دو گروه از نظر توزیع جنسی همگن بودند. پاسخ به درمان در دو گروه به ترتیب 90% و 100% بود، که از نظر آماری اختلاف معنی دار را نشان نداد. اما میانگین و انحراف معیار مدت زمان پاسخ به درمان در دو گروه دریافت کننده رژیم یک و دو به ترتیب 0.49±2.67 روز و 0.63±1.6 روز بود که اختلاف، از نظر آماری معنی دار بود (P=0.000). نتیجه گیری: این بررسی نشان می دهد که سیپروفلوکساسین خوراکی به اندازه سفتریاکسون وریدی، در درمان بیماری موثر است؛ اگرچه سرعت پاسخ به درمان با آن کمتر است.